Wanda

imię o niejasnej etymologii. Najprawdopodobniej zostało wymyślone przez Wincentego Kadłubka na potrzeby jego Kroniki (legenda o księżniczce Wandzie, córce Kraka). Później wykorzystane także przez Długosza. Początkowo (XII-XIV wiek) zapisywano je jako Węda, być może od starosłowiańskiego słowa węda („wędka”), co dawniej wymawiano z nosowym A (wanda). Zgodnie z legendą bowiem „uroda Wandy łowiła rycerzy”. Niektórzy badacze wywodzą rdzeń tego imienia od litewskiego słowa vandene („rusałka”) albo vanduo („woda, fala”). Z kolei w języku niemieckim wyraz Wenedka posiadał znaczenie „Łużyczanka, Słowianka”. Inne źródła podają, że Wanda to skrót germańskich imion typu Wendelburg czy Wendelgard. Jedna z najbardziej niezwykłych teorii podaje, iż imię to powstało od nazwy plemienia Wandalów lub imienia starożytnego wodza Chorwatów – Avandzy. Z Polski imię Wanda powędrowało w świat: do Niemiec, Francji i Ameryki. Najczęstsze zdrobnienia: Wandzia, Wandusia, Wandeczka, Wandzik Krótka charakterystyka osobowości: samodzielna oraz zaradna. Szybko uczy się, że najlepiej polegać na własnych siłach i nie warto czekać na czyjąś pomoc. Solidnie pracuje na swoją niezależność, czasem zapominając nawet o założeniu rodziny. Główni patroni i ich święta: --------- Szczęśliwa liczba: 7 Szczęśliwy kamień: bursztyn Szczęśliwy kolor: pomarańczowy